Donnerstag, 9. Januar 2014

جان مادر


برای فرزند عزیزم سیاوش جان که تاریکترین لحظه هایم رابا خنده ها و سرکشی هایش

 گل میکاشت و میکارد.
     

جان مادر!

فــــدای خنده های  نازنینت ؛ من به   قربان   ســـراپایت

بخـــند دنیــای  مادر !  تا خـــــدا    نازد   به     دنــیایت

حضورت  لطف خورشـــید  است به عمر تلخ  و پردردم

چراغان  است ،  بهاران ِ   صفـــــای چشـــــم  زیبــــایت

از اورســـــی  دیده  میـــــدوزم  چو میبینـــم   قــــد نازت

بهـــشت  آرزویم میشگوفـــد لحظه ی  لطــف  تماشـــایت

پراز بی انتهـــای مهــــــر و اعـــجـاز خــــدا   مـــــــیشم

چو میبینـم نشان اشـــــرا به گرم بوسه هایت ،  قـد بالایت

مروری میکنم برروز های رفته ، شبهای شکست و یآس

و باری بر   بهــــــاران     طلـــــوع    صبح  فـــــردایت

که تو گلـــــزار میگردی و من  همــــــخانه ی  مهــــتاب

و جانم   تازه   میـــگردد     زســـبزســـــتان      رویایت

فدای خــــــنده های نازنینـــت ! من به قربان ســراپایت !


                                                                      2002
                                              

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen