برای فرزند عزیزم سیاوش جان که
تاریکترین لحظه هایم رابا خنده ها و سرکشی هایش
گل میکاشت و میکارد.
جان مادر!
فــــدای خنده های نازنینت ؛ من به قربان
ســـراپایت
بخـــند دنیــای مادر !
تا خـــــدا نازد به
دنــیایت
حضورت لطف خورشـــید
است به عمر تلخ و پردردم
چراغان است ،
بهاران ِ صفـــــای چشـــــم زیبــــایت
از اورســـــی دیده
میـــــدوزم چو میبینـــم قــــد نازت
بهـــشت آرزویم میشگوفـــد لحظه ی لطــف
تماشـــایت
پراز بی انتهـــای مهــــــر و
اعـــجـاز خــــدا مـــــــیشم
چو میبینـم نشان اشـــــرا به گرم
بوسه هایت ، قـد بالایت
مروری میکنم برروز
های رفته ، شبهای شکست و یآس
و باری بر بهــــــاران طلـــــوع صبح
فـــــردایت
که تو گلـــــزار میگردی و من همــــــخانه ی مهــــتاب
و جانم تازه
میـــگردد
زســـبزســـــتان رویایت
فدای خــــــنده های نازنینـــت !
من به قربان ســراپایت !
2002
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen